Het geschreeuw van de Leeuw.

Veelal prikkelt de fysionomie van de linkse lolbroek ons reeds voor die een woord uitgesproken heeft. Hij oogt soms epileptisch, soms een tikkeltje Downsyndroom-achtig, of moet met bretels de buik van de vloer zien te houden, of is zó leptosoom en broodmager, dat bij een zuchtje wind de toneelknecht hem van ellende moet oprapen. Soms is het een dwergcastraatje, of zelfs een type dat een opsporingsbiljet van de KLPD moeiteloos kan opleuken. Het is de lolbroek van de linkse omroep, dus lachen geblazen.

Recent nog wist een aanstormend spraakgebrek van de Vara een rolstoeler een zaaltje uit te pesten. Het zaaltje wordt nu geboycot door solidaire lolbroeken, want lol gaat voor alles.

Vaak wordt het als cabaret aangeduid, wat geen onaardige dekmantel is voor de intolerantie waar links graag over jeremieert. Het vrije woord is er heilig, mits door de broodheren goedgekeurd. Dus de keur van onderwerpen waarover jolijt gemaakt kan worden is stevig gecomprimeerd. Bovendien is de cabareteske heldhaftigheid omgeven door een aureool van angst. Dus geen lol over de islam, want voor de lolbroek het weet ligt die ergens gevloerd met een mes tussen de ribben. En van moed kun je de lolbroek niet verdenken.

De linkse media waarderen het evenmin dat er over de islam lol getrapt wordt. Of het vrije woord - waar het cabaret zich graag het monopolie op toeëigent - ook werkelijk gewaarborgd is, valt dus te betwijfelen. Het vermoeden dat ze bij links bepaalde zaken liever ongenoemd laten, lijkt geen onredelijke gedachte. De teksten worden dan ook geschreven om het linkse mecenaat te behagen, een enkele durfal daargelaten. Zo waagde Freek de Jonge Ayaan Hirsi Ali bij te staan, maar pas na jaren bedenktijd.

Bij de "Vereeniging van Arbeiders Radio Amateurs" wordt zoals we weten goed verdiend. Soms houdt iemand er een landgoed aan over, en het aantal miljonairs stijgt er sneller dan het landelijke gemiddelde. Dus heb je er wel iets voor over. Bij deze omroep is een type lol terug van weggeweest. En met groot succes.

Tijdens het Duitse interbellum was er de opgeschoten padvinderij van Ernst Röhm, die een nieuwe humor op straat bracht. Ze lieten ruiten rinkelen, een bejaarde ademloos rennen tot die erbij neerviel, of vernederden een medemens met bord met opschrift om de nek, voor een horde op lol beluste toeschouwers.

Niet getreurd, dit type lol is weer terug. Het heet Paul de Leeuw, oogt alsof het net ontsnapt is uit een kliniek van mentaal gestoorden, en weet het publiek tot uitzinnige hoogte te brengen. Met een stemgeluid dat braakt en hapert harpoeneert hij zijn trouwe schare en welwillende slachtoffers.

De hondjes van Pim Fortuyn tot biefstuktartaar geplet tegen de voorruit van een Bentley. Dolle pret. Het gelaat van een Joodse opiniemaker dat langzaam overgaat in de beeltenis van Hitler. Je komt niet meer bij. Een vrouw die met haar gezicht in een toren van champagneglazen gesmeten wordt. Schuddebuikend plezier. Of huppelend kirrend dat het vrolijk is omdat Wilders dood is, en Teena Lady is niet aan te slepen.

Om toch niet te veel achter te blijven bij de vlijtige scouts van Ernst Röhm, heeft hij een demonstrerende jongeman in slip, op schoot getrokken en deze tegenstribbelend zijn laatste kledingstuk afgerukt voor een begeesterd en opgewonden publiek. En dat was heel lollig, want bij de Vara houdt men van de onderbuik.

Nu had de Vara nooit iets tegen demonstranten, en veelal werden ze verdedigd als engelen, ook al sloegen ze de boel kort en klein, of timmerden ze agenten de ziektewet in. Maar ja, deze demonstrant moest eraan geloven. Voor lol moet je wat overhebben, nietwaar. Bovendien levert het een onderscheiding op van onze tolerantievorstin, en een even vorstelijk inkomen.

Ook dol op lol, denk je dan aan de nacht van de lange messen, toen de padvinderij van Himmler de padvinderij van Röhm naar de keel greep. Maar ja, je moet maar van dat soort humor houden.
Bij de Vara zijn ze er dol op.

Door :Filantroop