Kritische linkse media? Waar dan, Plasterk?

De afgelopen tijd heb ik weer genoten van de kritische instelling van de linkse media.
Vorige week zaterdag werd minister Ronald Plasterk geïnterviewd in de linkse kwaliteitskrant de Volkskrant. Prachtig. Vlijmscherpe, venijnige vragen in de trant van: Hoe voelt het in de Trêveszaal?

Dom
Vlak daarvoor had Plasterk in de Tweede Kamer gezegd dat het vrij logisch is dat de publieke omroep in Nederland ietwat links is want journalisten ‘die een kritische instelling combineren met een onderzoekende instelling, zitten statistisch gezien eerder in de linkse hoek.’

Zelden zo’n domme opmerking uit de mond van een redelijk verstandig man gehoord.

Even dacht ik nog dat het interview een dubbele bodem had. Dat de interviewers juist om te demonstreren dat de minister uit zijn nek kletste, een volslagen onkritisch interview met hem hadden gefabriceerd.

Hielenlikkerij
Maar nee, hoor, in diezelfde linkse, kritische Volkskrant van afgelopen zaterdag werd Klaas van Egmond, de scheidend directeur van het Milieu- en Natuurplanbureau, geïnterviewd door een milieuredacteur.

Wat een hielenlikkerij. Terwijl er alle reden is om Van Egmond danig aan de tand te voelen. Het RIVM en het Milieu- en Natuurplanbureau hebben de afgelopen decennia gesjoemeld met de definities van milieu.

Ze hebben bewust cijfers over de vervuiling in het verleden weggelaten om zo de indruk te wekken dat het almaar slecht blijft gaan met het milieu (en dus meer geld binnen te halen).

Onkritisch
Gisteren hoorde ik in de auto alweer zo’n monument van kritische, linkse journalistiek. Chris Kijne van de VPRO. Hij deed een zogenaamd kritisch item over de klimaatconferentie op Bali en interviewde daarvoor Lucas Reijnders.

Ik verzin het niet, het is werkelijk waar, Lucas Reijnders. Die man die hoogleraar milieu is in Amsterdam (maar ontbreekt in de diverse citatielijsten waarmee valt te controleren of een wetenschapper echt iets voorstelt) en tevens boegbeeld van de Nederlandse milieubeweging.

Briljant idee! Verrassende uitkomst ook! Reijnders vond immers dat de klimaatconferentie in Bali niet ver genoeg ging. Zo, die staat!

De werkelijkheid is dat de meeste linkse media al lang niet meer kritisch zijn. Ja, in de jaren vijftig, zestig en zeventig was linkse journalistiek kritisch. Maar daarna is het slaafs en tegen-de-macht-aanschurkend geworden.

Kwestie van lef
Voor waarlijk kritische journalistiek heb je een combinatie van intelligentie, onafhankelijkheid en lef nodig. Intelligentie zit er wel bij de VPRO, de Volkskrant, Trouw en NRC Handelsblad, zo heb ik gemerkt: ik heb een jaar of tien bij twee van die vier gewerkt en bij de andere twee ken ik redelijk wat mensen.

Maar het lef ontbreekt helaas vaak. Het is natuurlijk heel makkelijk om te zeggen dat Bush een schoft is en het grootkapitaal niet deugt. Dan zeggen op verjaardagspartijtjes en in de kantine al je collega’s: goh, die is links en kritisch!

Om echter te stellen dat het RIVM, het KNMI en het Milieu- en Natuurplanbureau de boel besodemieteren, om Lucas Reijnders (achter de schermen een van de machtige mannen in Nederland) scherp te ondervragen, om Ronald Plasterk te confronteren met het feit dat hij er binnen een jaar is geslaagd de hele academische wereld tegen de haren in te strijken, dat vereist een vorm van onafhankelijkheid en lef die helaas zeldzaam is.

Een linkse, kritische journalistiek? Graag. Maar hoe goed ik ook kijk, ik zie het niet, waarde Ronald.

Ps. En dat scherpe stuk over je functioneren als minister houd je te goed. In Elsevier.

Door: Simon Rozendaal