de immigratieramp

Sietse Fritsma is lid van de Tweede-Kamer voor de PVV, en schreef "De Immigratieramp van Nederland". In dit artikel doet Sietse een boekje open.

Vóór mijn lidmaatschap van de Tweede Kamer heb ik 6 jaar bij de Immigratie- en Naturalisatiedienst gewerkt. Mijn ervaringen bij de IND waren de directe aanleiding om me aan te sluiten bij de PVV.

Want ik ben me kapot geschrokken van het falende vreemdelingenbeleid, en ik ben me kapot geschrokken van de waanzinnig slechte manier waarop de IND dit vreemdelingenbeleid uitvoert.

Terwijl media en politiek het bijna uitsluitend over asielzoekers hebben als het vreemdelingenbeleid centraal staat, wordt de ware motor achter de massa-immigratie in Nederland domweg over het hoofd gezien. Die motor is niet asielmigratie, al is de asieltoestroom groot, maar gezinsmigratie. En hiervan wordt op een onvoorstelbare manier massaal misbruik gemaakt.

Want het over laten komen van een partner uit het buitenland, is de ideale manier gebleken om mensen aan een verblijfsvergunning te helpen. Van echte relaties is vaak geen sprake. Dat blijkt bijvoorbeeld uit het feit dat veel mensen meerdere partners achter elkaar uit hun land van herkomst over laten komen. Het blijkt ook uit het feit dat de relaties vaak maar iets langer dan drie jaar duren, precies lang genoeg om de zogenaamde partner een zelfstandige verblijfsvergunning, of een Nederlands paspoort te bezorgen. Deze toegelaten partner vormt dan op zijn of haar beurt vaak ook weer een schakel in de ketenmigratie, door zelf ook weer zogenaamde partners uit het buitenland over te laten komen.

De enorme groei van met name de Turkse en Marrokkaanse gemeenschap in Nederland berust voor een belangrijk deel op dit misbruik van het Nederlandse immigratiebeleid. En de ketenmigratie komt nu ook goed op gang in bijvoorbeeld de Afghaanse gemeenschap in Nederland. Gezinsmigratie is alles behalve onder controle, zoals bijvoorbeeld voormalig minister Verdonk en haar partij, de VVD, aangeven. Zo zijn vorig jaar meer dan 30.000 verblijfsvergunningen verstrekt aan gezinsmigranten, nog meer dan in 2005. Overigens is een huwelijk niet eens nodig om partners uit het buitenland te halen. De meeste mensen halen juist een partner uit het buitenland terwijl ze niet getrouwd zijn, ook al is dat in hun cultuur eigenlijk "not done".

Het beleid rond gezinsmigratie is dus een lachertje. Maar er zijn nog veel meer gapende gaten in het vreemdelingenbeleid. Neem de mogelijkheid om eindeloos verblijfsaanvragen in te dienen. Na een afwijzing vertrekken vreemdelingen doorgaans niet uit Nederland, maar dienen ze gelijk weer nieuwe verblijfsaanvragen in. Zo kunnen ze gemakkelijk legaal in Nederland blijven, en zo kunnen ze hun vertrek naar het land van herkomst altijd traineren. Dossiers van vreemdelingen hebben daarom vaak de dikte van meerdere telefoonboeken. De gevoerde procedures zijn ontelbaar en de gevraagde verblijfsdoelen zijn oneindig; die varieren van asiel tot medische behandeling en van gezinsvorming tot werk.

Dit procedurestapelen ligt natuurlijk ook aan de basis van het generaal pardon voor uitgeprocedeerde asielzoekers. Deze mensen hebben zonder uitzondering allemaal al lang een afwijzing gekregen op hun 1e asielaanvraag. Maar ze hebben vervolgens procedures gestapeld alsof het een lieve lust was. De SvJ maakte vorige week bekend dat de vreemdelingen die tot nu toe zijn toegelaten op grond van de pardonregeling maar liefst 10.000 lopende procedures hadden.

Toch is iedereen in de praatjes van actievoerders en linkse politici getuind, die zeiden dat deze mensen al zo lang in onzekerheid verkeren, en daarom een verblijfsvergunning verdienen. In werkelijkheid kun je je dus beter afvragen hoe vaak je "nee" moet zeggen tegen deze mensen die bewust hun plicht om uit Nederland te vertrekken hebben genegeerd.

Het vreemdelingenbeleid schiet ook ernstig te kort in de aanpak van criminelen en in de aanpak van leugenaars. Er worden duizenden verblijfsvergunningen verstrekt aan mensen die de boel, bijvoorbeeld in eerdere procedures, aantoonbaar bedonderd hebben.

Maar tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet wat erger is: het verschrikkelijk naïeve vreemdelingenbeleid, of de verbazingwekkende manier waarop de IND dit beleid uitvoert. Of beter gezegd, niet uitvoert.

De IND zorgt er namelijk voor dat de paar toelatingsvoorwaarden die we nog stellen aan vreemdelingen, niets meer dan een wassen neus zijn. Zo is er een inkomenseis als je een partner uit het buitenland wilt laten overkomen. Maar die eis wordt massaal omzeild met valse arbeidscontracten en valse salarisspecificaties, omdat de IND toch niet controleert, bijv. bij de belastingdienst, of het gestelde inkomen daadwerkelijk verdiend wordt. Er wordt ook nauwelijks gecontroleerd op de samenwoningseis, die ook aan gezinsmigranten gesteld wordt. De vele schijnrelaties blijven daardoor vrijwel altijd onopgemerkt.

En als de werkvoorraden oplopen, wordt er vaak helemaal niet meer gecontroleerd of aan de toelatingsvoorwaarden wordt voldaan. Zo zijn letterlijk tienduizenden verblijfsvergunningen door de IND bewust weggegeven. En dat is ronduit misdadig als je ziet hoe immigratie onze samenleving ontwricht.

Kortom, het vreemdelingenbeleid en de organisatie die dit beleid uit moet voeren is één grote chaos. En de Nederlandse samenleving betaalt daar helaas een zeer hoge prijs voor. Ik heb in het boek "De immigratieramp van Nederland" een opsomming gegeven van de belangrijkste misstanden. Het is een aanklacht tegen het vreemdelingenbeleid en een aanklacht tegen de werkwijze van de IND. De regels van het vreemdelingebeleid worden erin belicht en uitgelegd wordt hoe er van die regels misbruik wordt gemaakt. Het biedt daarnaast een kijkje in de keuken van de disfunctionerende IND, en met een flink aantal praktijkvoorbeelden wordt de chaos heel concreet geïllustreerd.

Sietse Fritsma, PVV